Volume 6, No 1, Spring 1996

BEN

Çilgin kavganin adi ben, basi ben, sonu ben.
Cinnet nöbetindeyim bu hengamede, yine ben.
Her an bir ben, beni anlarken toprak altinda,
Yeni benler taç giyer zulmün pay-i tahtinda.
Nefislerde ayni dert, evvelde ahirda o ilah,
Baligin karninda bilmek, seref degil her günah.
Bir fetret çalkantisini yasamak bu, baska degil
Zalim ferman eyler; egil ey insanoglu egil!
Egil! tersin dönsün de ayaklara gelsin baslar
Egil! sürsün marsini ayaklarin vurdugu savaslar
Fanusta bir ben, kizgin ufuklar alacasinda gözler,
Hitabi bana imis, yillardir gelen, geçen nice sözler.
Söz ki, beni benden ayiran ve bana haykiran,
Kelam, beni ondan utandiran, bende beni kiran.
Seyretmek alemi ondan kilip da kendini müstagni
Sanirken farketmek birden fanusum nerede hani?
Ates hattindan uzaga itinayla tecrid ettigim ben,
Camini kirmis, kanlar içinde, utanmis da halinden,
Beni bekler tutmak icin hicab ile elimden.
Günü O gün kilmaya gidelim, beni aynaya tutup da,
Ufuklara yeni renkler sürelim haydi kalkip da.
Benin suretini irca ettirip de aslina,
Baslayalim danseden kirik suretlerin faslina.
Fasillar ki rindlerin terkettigi aksamlardan kalmis,
Beni, bilmedigi bir fecrin hülyasina salmis
Benler erisir mi rüyadaki sabahlara bilinmez,
Yolun sonu benden çok öte, sezilse de görülmez.
Çok mu irak benden ötedeki, ki beni kusatmis,
Bendeki beni kendine sarmis da bir irmaga atmis.

Ben, kundagini bilemeyen çocuk ben,
Ben, aparilmis sularda kaybolmus ben,
Ben, zamanin kabugunda bana mahkum ben,
Bana mekan da bitti, zaman çoktan yok
Benlik, yokluk duraginda bildi ki yokluk yok.
Birak artik, kundagi da, sulari da, zamani da.
Karanliktan önce ayir benini benliginden,
Veda'ini resmedip de ruhun bedeninden,
Koy, seyreylesin nostaljik asiklar matlaindan,
Inip de benlerin diktigi kaf dagindan,
Kirik fanuslar gelsin de saklasin beni,
Unutsun benler bulmayi artik bende beni.

(Ramazan 1416)