Volume 2, No 1, Winter 1992

Sempozyumdan Notlar

"Nizar evladi: 'Yetisin ey Nizar Ogullari!', Yemenliler de: 'Yetisin ey Kahtan Ogullari!' dedi mi, hemen tepelerine felaket iner; hemen Allah'in nusreti üzerlerinden kalkar, hepsine birden de kiliç musallat olur." (Safahat'ta zikredilen bir Hadis-i Serif)

Benlik duygusu (ene) bazen "biz" seklinde tezahür eder. Bu, ilkel kabile asabiyeti de olabilir, hak bir dava için bir araya gelmis bir gurubun esas gayeyi unutarak ya da ikinci plana iterek gurupçuluk yapmalari sonucu ortaya çikan cemaatçilik anlayisi da... "Ben" demeye utaninca "biz" deriz, benlik duygumuzu o sekilde tatmin ederiz, bilerek ya da bilmeyerek. Bazen "hak" adina ortaya çiktigimiza, bizim disimizdaki insanlar için tek çarenin kayitsiz sartsiz bizim yolumuza iltihak etmeleri gerektigine kendimizi bile inandiririz. O kadar ki kimseyi dinlemek, kimselerle uzlasmak ihtiyaci hissetmeyiz.

Süper cücelerin dünyayi bir satranç tahtasi gibi kullandigi, müslümanlarin zillet altinda yasadigi bir çagda hala teferruat denebilecek anlasmazliklar yüzünden enerjisini kendi içinde tüketen ümmet... Izzeti ayaklar altina alinmis, varligiyla yoklugu bir, çobani ve koruyucusu olmayan bir koyun sürüsü gibi, çevrede dolasan kurtlarin keyfine birakilmis müslümanlardan mürekkep bir ümmet... Birilerinin canlari çektikçe, istahlari kabardikça, istedikleri gibi içine dalabildikleri ümmet!

Akif'i düsünüyorum da, idrakim almiyor o güçlü yüregin hissettigi derdin büyüklügünü... Safahat'indan bir iki misra seçemedim bu derdi terennüm eden. Tüm Safahat onu terennüm ediyor gibi geldi bana. Bir misrayi alirsam, digerlerine saygisizlik olur diye çekine çekine bakindim durdum:

Aglarim, aglatamam, hissederim, söyliyemem,
Dili bagli kalbimin, bundan pek bizarim!

Niyetim herseyi kapkaranlik gösterip aydinlik yürekleri karartmak degil. Ye's imanla bagdasamaz. Ama ne var ki biz nefislerimizi kirip ümmet içindeki sun'i duvarlari ortadan kaldirmadikça, kayitsiz sartsiz vahye teslim olup ondaki birligi herseyin üstünde tutmadikça, korkarim kader hakkimizda adaletle hükmetmeye devam edecektir. Diger taraftan benlik duygularindan, kibirden arinmis, vahye teslim olmus insanlarin bir araya gelme gayretleri de elbette sonuçsuz kalmayacaktir. Bu yönde atilacak en küçük bir adim bile sonuçlari itibariyla idrakimizin üstünde degere sahip olabilir. Amelimize degil, O'nun rahmetine güveniyoruz. Disimizdaki düsmanlarin serrinden önce, kendi nefsimizin, içimizdeki tefrikanin serrinden alemlerin Rabbine siginiyoruz. Inancimiz odur ki Yunus (AS)'in o en zor aninda yakaladigi teslimiyete yaklastigimiz anda, bugün kopkoyu görünen zulmet, nura maglup olacak, asilmaz görünen engeller kolayca asilacaktir.

Insanin elinde hiçbir kudret yoktur. Sadece niyeti vardir ortada. Bütün güç ve kudret alemlerin Rabbine aittir. Bizim üzerimize düsen tam bir ihlasla O'na yönelmekten baska ne olabilir ki? Iste, Anadolu dergisinin organize ettigi sempozyuma da bu ölçüler içinde bakmak lazim. Elbette yapilan hatalarin düzeltilmesi, ancak bunlarin ortaya konmasiyla mümkün. Ama her mesrepten müslümanlarin yukarida izah etmeye çalistigimiz duvarlari zorlayarak bir araya gelmeleri, meselelerine çözüm aramalari küçümsenecek bir hadise degildir. Inancimiz odur ki, ABD'nin dört bir kösesinden fedakarlik edip gelen, her türlü zorluklara katlanan misafirlerimizi muhacirlere, onlara ev sahipligi yapmak için her türlü fedakarliga katlanan Columbus cemaatini de ensara bir nebzecik olsun benzetirsek kusurumuz affolunur. Çünkü ferdiyetçiligin, sahsi menfaatlerin ön plana çikarildigi, nefislerin ilahlastirildigi bir zamanda yapilan fedakârliklar, baska zamanlarda yapilanlara nisbeten bir baska degere sahiptir. Iyilikte bir çigir açan kisinin, o yolda yürüyenlerin amellerinden eksilme olmadan ondan pay alacaklari müjdesi de hatirlanirsa, bugünkü mesakkatli zamanlarin gerçekte degerlendirmesini bilenler için ne kadar verimli oldugunu idrak edebiliriz. p